Қуралұлы А. Қазақ дәстүрлі медениетінің энциклопедиялық сөздігі.— Алматы: «Сездік-Словарь» . 2007.
ауыш — (Қ орда: Қарм., Сыр., Шиелі; Қарақ.) есінен адасқан, ақылы ауысқан. Ақсақалдың жалғыз а у ы ш баласы бар еді, жуырда өлді Қ орда., Сыр.). Сен өзің а у ы ш емеспісің, жөн сөйлемейсің ғой? (Қарақ.). – Мына а у ы ш сорлы не дейді? Қойды көрдіңдер ме … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
ауышқан — (Қост., Жанг.; Гур., Маңғ.) есі ауған, есі кеткен … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
қауыш — 1 (Алм., Шел.) тұс киіз, тұсқа ұстайтын оюлаған киіз 2 (Түрікм.: Таш., Көнеүр., Тахта, Тедж.) бой жүгерінің (қ.) жастай орылған кезі. Осының малға жем үшін қ а у ы ш ы пайдалы болады (Түрікм., Көнеүр.) 3 (Қарақ.) жүгері, сүрлем … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
былғауыш — зат. сөйл. Бұлғауыш … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
қорғауыш — зат. Сыртқы әсерлерден сақтайтын жамылғы, киім т.б. заттар … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
тұрғауыш — зат. Жеміс салатын ыдыс … Қазақ дәстүрлі мәдениетінің энциклопедиялық сөздігі
былғауыш — (Шығ.Қаз., Күрш.) бидай, құрт қайнатқанда қолданатын ожау. Б ы л ғ ау ы ш әкел, бидай қуырам (Шығ.Қаз., Күрш.) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
шайқауыш — (Талд., Қарат.) елеуіш, елек. Ш а й қ а у ы ш т ы ң түбі жыртылып қапты (Талд., Қарат.) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
қауышу — қауыш етістігінің қимыл атауы. Алғашқы қ а у ы ш у, абыр сабыр басталысымен, ол ауылдағы көрген қызықтар жайын сұрастыра бастады (Ә.Байбол, Теміржол., 28) … Қазақ тілінің түсіндірме сөздігі
күнғала — (Қарақ.) былғауыш, қалақ. Құрт, сарысу, ірімшік қайнатқанда оны к ү н ғ а л а м е н былғап отырады (Қарақ.) … Қазақ тілінің аймақтық сөздігі
